اعتراض بر نوشته هایم بی هیچ شرطی وارد است.
وقتی در نظرات خصوصیم میبینم...
اعتراض شده بر نگاره هایم که گه گاه ربطی
به عنوان وبلاگ (مهاجری که تنها رفت) ندارد.
روحم کرخت می شود و دست از کیبورد میکشم اما
حقی به دستانم نمیدهم.
و
برای کسانی که به جای دستم بهانه میگیرند
؛ هورا میکشم
وهوار میزنم
؛ بر سر دستم
که بهانه نگیر
؛ حق با مشتریست
---------
اضافات :
با کفشهای پاره
پرچم را بالا کشیدیمُ
سرودی خواندیمُ
شب را آسوده غنودیمُ
فردا ...
کفشهایمان نبود
پرچمی بود ...
اما ...
پرچم ما ...
نبود !!!
در دور دستها
عده ای کفشهایمانرا بپا کردندُ
پای می کوبندُ
سرود می خوانند هنوز
